کافه متروکه

به نوشتن رو می آوریم. دست از تکه تکه نوشتن های پیامکی برداشته ایم، چون مجبورمان کرده اند. و بعد از سال ها به وبلاگ هایمان پناه آورده ایم. اینجا که انگار هر بار بیشتر می نوشتیم ، فکر میکردیم کسی هست که حوصله ی تک تک کلماتمان را دارد و میخواندمان. اما مخاطب هر روز نوشته های تکراری مسخره مان، از ده تا، نه تا خودمان بودیم، و یکی یک عابری که از این ور میگذشت و کلمه ها به تقطیع مثل رادیو به گوشش میخورد و میگذشت.

حالا باز آمده ایم تا توهم بزنیم. آمده ایم حرف های بزرگ بزرگ بنویسیم، اعتراضات مدنی خودمان را قلم بزنیم، دفاع کنیم، خیز برداریم، فریاد بکشیم. یک لحظه صبر کن. و همچنان به صبر کردنت ادامه بده. (لبخند ملیح)

:)